
Wanneer ik vraag wie er wel eens een filmpje op internet post steekt zeker driekwart van de kinderen een hand op. ‘En wie reageert er wel eens op een filmpje?' vraag ik. Alle leerlingen geven aan wel eens te reageren op een filmpje. ‘Kan iemand een voorbeeld geven van een reactie?’ De leerlingen geven aan dat reacties meestal grappig zijn. Bijvoorbeeld een bejaarde kat zingt beter dan jij. ‘Dat is vet lachen’, merken de leerlingen op.
Ik laat het filmpje zien van zanger Raymond (witte chocolade song). De leerlingen krijgen de opdracht om op een wisbordje te noteren wat zij van deze Raymond en zijn filmpje vinden. Na het filmpje zijn de reacties niet mals. ‘Die knul is niet goed, hij is vast gehandicapt.’ ‘Hij is vet raar, ik zou nooit met hem om gaan.’ Hieruit ontstaat een gesprek. Wat weten wij eigenlijk echt over deze jongen? Eigenlijk helemaal niets. We hebben alleen een filmpje van 3 minuten gezien en daar baseren wij onze mening op. Eén leerling merkt op dat het misschien helemaal niet zo slim is om dit soort filmpjes op internet te zetten. Iedereen kan het namelijk zien. Ik vraag de leerlingen die wel eens een filmpje posten of zij nadenken over wat ze posten. ‘Nee, eigenlijk niet’, antwoordt een leerling. ‘Ik doe gewoon iets grappigs en zet dat op internet.’ ‘Maar niemand kijkt er toch naar.’ Een andere leerling constateert dat dit bij Raymond ook wel eens het geval kon zijn. ‘Misschien heeft hij het gewoon gepost voor zijn klas’, merkt een leerling op. ‘Misschien wel’, antwoord ik. ‘Maar nu heeft hij ruim 2 miljoen views.’
Nu laat ik een tweede filmpje zien. Een ‘achter de viral’ waarin Gwen Poorten het verhaal achter bekende YouTube filmpjes vertelt. Raymond (nu een stuk ouder) vertelt welke impact het filmpje op zijn leven heeft gehad. Het is een heftig en treurig verhaal.

En als ik in mijn Twitter time line kijk, kunnen volwassenen hier ook nog wat van leren…